Projekt fundacji ad vocem pt. „Przeciwdziałanie przemocy i ochrona praw dziecka poprzez umiejętne rozpoznawanie i reagowanie na dramat dziecka krzywdzonego” realizowany jest w ramach Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich 2016 – priorytet 2 „Aktywne społeczeństwo”, kierunek działania 5 „Wspieranie aktywnych form integracji społecznej”.
Celem projektu jest ograniczenie zjawiska okrucieństwa wobec dzieci, poprzez zwiększenie wykrywalności i reagowania na przemoc wobec dzieci, zmiana sposobu myślenia i nastawienia społeczności lokalnej wobec dramatu dziecka krzywdzonego. Przełamanie zmowy milczenia w społeczności lokalnej na krzywdę dziecka oraz brak zgody na łamanie praw dzieci oraz wypracowanie propozycji nowych uregulowań prawnych skutecznie chroniących praw dzieci i lepiej zabezpieczających ich interes.
Projekt skierowany jest do osób zawodowo pracujących z dziećmi: pedagogów i psychologów szkolnych, nauczycieli, wychowawców, pielęgniarek i higienistek szkolnych, nauczycieli przedszkolnych, pracowników socjalnych, kuratorów pracujących w szkołach, przedszkolach, żłobkach, placówkach oświatowych, placówkach opiekuńczo- wychowawczych, świetlicach, placówkach pomocy społecznej. Beneficjenci projektu zdobędą wiedzę z zakresu rozpoznawania dziecka krzywdzonego oraz poszerzą warsztat zawodowy o umiejętność udzielania skutecznej pomocy dziecku krzywdzonemu.
Projekt powstał w oparciu o doświadczenie fundacji ad vocem, z którego wynika, że incydentalne prowadzenie interwencji nie rozwiązuje problemu dzieci krzywdzonych, podobnie jak doraźne akcje społeczne i bilbordy, które zapewne spełniają jakieś zadania, ale nie rozwiązują problemu kompleksowo zwłaszcza, że w Polsce obserwujemy:· niepokojące zjawisko narastania fali okrucieństwa wobec dzieci, w tym najbardziej bezbronnych małych dzieci,
· fiasko Niebieskiej Karty zwłaszcza w edukacji i ochronie zdrowia,
· słabe zabezpieczenie interesu dzieci w ustawodawstwie polskim,
· brak przygotowania w zakresie rozpoznawania dziecka krzywdzonego w programach kształcenia zawodowego osób pracujących z dziećmi.
Tworząc projekt wychodziliśmy z założenia, że najskuteczniejszym przeciwdziałaniem przemocy wobec dzieci jest nieuchronność rozpoznania tej przemocy i umiejętność udzielenia skutecznej pomocy ofiarom. Nasz projekt jest kompleksową propozycją prowadzącą do ograniczenia zjawiska przemocy wobec dzieci.
Wśród realizatorów projektu: wykładowców i autorów poradnika są m.in:
Profesor Maria Rybak – pediatra Collegium Medicum UJ, ceniony wykładowca, członek licznych organizacji medycznych krajowych i międzynarodowych, autorka licznych publikacji z dziedziny pediatrii. Konsultant projektu.
Bogna Liszka Kisielewska – psycholog kliniczny, członek zarządu krajowego Polskiego Towarzystwa Psychologicznego, doświadczony trener w projektach realizowanych przez ONZ, autorka licznych publikacji.
Nadkomisarz Danuta Głowaty – policjantka z wieloletnim stażem w Komendzie Wojewódzkiej w Krakowie, wykładowca w projektach realizowanych z ONZ, specjalista w zakresie przeciwdziałania przemocy wobec dzieci, autorka publikacji na ten temat.
Doktor Katarzyna Doleża-Ołarzewska – pediatra Collegium Medicum UJ, ceniony wykładowca autorka publikacji.
Iwona Anna Wiśniewska – dyrektor krakowskiego Ośrodka dla osób dotkniętych przemocą.
Jolanta Zmarzlik i Beata Ciejko – Fundacja Dzieci Niczyje.
Agnieszka Majewska Siwek – socjolog, mediator sądowy w sprawach karnych, nieletnich, rodzinnych, sekretarz Krakowskiego Oddziału Polskiego Centrum Mediacji.
Anna Ceremuga – adwokat zaangażowany w sprawy społeczne.
Profesor Zbigniew Nęcki – psycholog społeczny Uniwersytetu Jagiellońskiego, jeden z najbardziej cenionych w Polsce autorytetów w dziedzinie psychologii społecznej, autor licznych programów treningowych, prof. z zakresu rozwijania umiejętności społecznych i negocjacji.
Przemysław Wypych – sędzia Sądu Okręgowego w Krakowie
Jerzy Rzymek – prawnik i policjant, wykładowca w programach społecznościach, autor publikacji.
Projekt składa się z 4 części:
1. Przygotowanie 80 osób zawodowo pracujących z dziećmi do umiejętności rozpoznawania dziecka krzywdzonego, poszerzenie warsztatu zawodowego o umiejętność skutecznej pomocy dziecku krzywdzonemu, podniesienie kwalifikacji zawodowych poprzez nabycie wiedzy w zakresie prawno- karnych instrumentów przeciwdziałania przemocy w ramach 48- godzinnego programu szkoleniowego. Program składa się z 3 bloków tematycznych: medycznego, psychologicznego, prawnego i obejmuje 24 godziny wykładów oraz 24 godziny warsztatów.2. Druk i kolportaż na potrzeby projektu 500 egzemplarzy 440- stronnicowego poradnika pt. „Jak rozpoznać dziecko krzywdzone?” stanowiącego kompendium wiedzy teoretycznej z zakresu medycyny, psychologii, psychologii społecznej, prawa, niezbędnej do rozpoznawania dziecka krzywdzonego i wiedzy praktycznej z zakresu profesjonalnego udzielania pomocy dziecku krzywdzonemu. Poradnik zawiera również komplet dokumentów prawnych stanowiących źródło praw dzieci, w tym dokumentów międzynarodowych ratyfikowanych przez Rząd Polski, m.in. deklarację praw dziecka przejętą przez ONZ oraz Europejską Konwencję o Wykonywaniu Praw Dziecka (stan na koniec grudnia 2014r.) Poradnik trafił nieodpłatnie do uczestników projektu oraz placówek z terenu realizacji projektu: szkół, przedszkoli, placówek opiekuńczo- wychowawczych, świetlic, placówek pomocy społecznej, szpitali, uczelni, bibliotek, komisariatów policji, itp. Kolportaż poradnika w znaczący sposób poszerzy zakres oddziaływania projektu.
3. Debata publiczna – akcja społeczna, którą zatytułowaliśmy „Jedenaste – nie bądź obojętny” skierowana do społeczeństwa, decydentów, dziennikarzy, zwłaszcza mediów lokalnych, a jej celem będzie zwrócenie uwagi na dramat dzieci krzywdzonych, zwłaszcza w kontekście powszechnej obojętności, zmiany sposobu myślenia i nastawienia do zjawiska przemocy wobec dzieci.
4. Opracowanie rekomendacji poprojektowych dla polityków, urzędników i urzędów centralnych, w tym przygotowane z udziałem uczestników i wykładowców projekty zmian uregulowań prawnych na bardziej opiekuńcze wobec dzieci, w tym m.in.:
-weryfikacja zapisów w ustawie o ochronie danych osobowych, które utrudniają, a czasami uniemożliwiają pomoc dzieciom krzywdzonym, osłaniając sprawców przemocy, zapewniając im anonimowość;
-weryfikacja zapisów w ustawodawstwie polskim, które utrudniają pomoc dzieciom krzywdzonym dotyczącą, np. zgody opiekunów (również sprawców przemocy) na leczenie, czy zgodę na udzielenie pomocy dziecku krzywdzonemu;
-wprowadzenie do procesu edukacji osób zawodowo pracujących z dziećmi lub na ich rzecz problemów rozpoznawania dziecka krzywdzonego i udzielania mu skutecznej pomocy;
-system przeciwdziałania przemocy w ustawodawstwie polskim obudować edukacją społeczną;
Pragniemy zwrócić uwagę na poważny problem w polskim wymiarze sprawiedliwości, jakim jest przewlekłość postępowań sądowych i administracyjnych w sprawach dzieci, zwłaszcza dzieci – ofiar przestępstwa. Brak przygotowania wymiaru sprawiedliwości do prowadzenia, gromadzenia i zabezpieczenia dowodów w sprawach dzieci, jak również zwrócenie uwagi na powszechną plagę polskiego wymiaru sprawiedliwości, jakim jest nagminne umarzanie doniesień o przemocy.
Kolejne zjawisko zaniedbane w Polsce to: problem trwałego kalectwa dzieci z zespołem poalkoholowym FAS. W Polsce nigdy nie badano i nie przeprowadzono statystyk dzieci dotkniętych FAS, a około 30% kobiet pije alkohol w czasie ciąży (dane Instytutu Matki i Dziecka).
Co niezwykle niepokojące w Polsce nie prowadzi się żadnych badań ani statystyk ofiar trwale okaleczonych na skutek przemocy w dzieciństwie.
PROGRAM
48-godzinnego CYLKU SZKOLENIA: W ramach projektu: „Przeciwdziałanie przemocy i ochrona praw dziecka poprzez umiejętne rozpoznawanie I reagowanie na dramat dziecka krzywdzonego”
24-godz. cykl wykładów obejmuje:
10 godz. Blok psychologiczny:
Portret psychologiczny dziecka krzywdzonego.
Symptomy fizyczne, emocjonalne i społeczne przemocy fizycznej i psychicznej wobec dzieci.
Konsekwencje maltretowania w dzieciństwie.
Strategia kontaktu z dzieckiem maltretowanym i jego rodziną.
Formy pomocy i zapobieganie zjawisku.
Dzieci maltretowane.
Psychospołeczne i socjodemograficzne uwarunkowanie zjawiska.
Psychologiczny portret sprawcy przemocy.
Zachowania pro społeczne – jak nakłaniać do udzielania pomocy krzywdzonym dzieciom.
Iwona Anna Wiśniewska – psychoterapeuta
Bogna Liszka-Kisielewskia – psycholog kliniczny
prof. Zbigniew Nęcki – psycholog społeczny UJ
6 godz. Blok medyczny
Diagnostyka medyczna dziecka krzywdzonego.
Jak rozpoznać zespół dziecka maltretowanego, definicja, charakterystyka, epidemiologia postaci klinicznych urazów nieprzypadkowych, rzadkie postacie maltretowania dzieci.
Katarzyna Doleżal-Ołtarzewska- pediatra Collegium Medicum UJ
8 godz. Blok prawny:
2 godz. Źródła praw dzieci w polskim systemie prawnym.
Anna Ceremuga – adwokat
4 godz. Dziecko jako ofiara przemocy, z uwzględnieniem czynów o podłożu seksualnym.
Przemoc domowa
Skuteczna pomoc dziecku krzywdzonemu.
Standardy postępowania w przypadku stwierdzenia lub podejrzenia stosowania przemocy wobec dziecka, jak i gdzie interweniować.
Danuta Głowaty – nadkomisarz policji
2 godz. Prawnokarna ochrona dziecka krzywdzonego.
Prawnokarne instrumenty przeciwdziałania przemocy.
Uprawnienia osób lub instytucji zawiadamiających o przestępstwie.
Ochrona i pomoc dla pokrzywdzonych i świadków.
Przemysław Wypych – sędzia sądu rodzinnego
24 godz. cykl warsztatów obejmuje:
1 godz. Zjawisko krzywdzenia dzieci w świetle badań empirycznych – Anna Grajcarek
13 godz. Blok psychologiczny
Praktyczne umiejętności w zakresie diagnozowania i rozpoznawania syndromu dziecka maltretowanego.
Obserwacja, rozmowa, prezentacja wybranych przykładów.
Iwona Anna Wiśniewska – psychoterapeuta
Bogna Liszka-Kisielewskia – psycholog kliniczny
8 godz. Blok prawny
Skuteczna pomoc dziecku krzywdzonemu.
Kto i jak zgłasza fakt krzywdzenia?
Gdzie i jak interweniować?
Obowiązujące procedury w przypadku przestępczości wobec dzieci.
Procedura Niebieskich Kart
Przemysław Wypych – sędzia sądu rodzinnego
Danuta Głowaty – nadkomisarz policji
2 godz. Mediacje, jako sposób rozwiązywania konfliktów rodzinnych.
Dziecko w sytuacji kryzysu rodziny.
Agnieszka Majewska-Siwek – socjolog, mediator
TERMINY SZKOLEŃTERMINY REALIZACJI SZKOLEŃ W RAMACH PROJEKTU:
„Przeciwdziałanie przemocy i ochrona praw dziecka poprzez umiejętne rozpoznawanie i reagowanie na dramat dziecka krzywdzonego”
Grupa I Wykłady (dla 40 osób) w godzinach 8:30 do 15.00 w dniach: 03.10.2016, 10.10.2016, 17.10.2016
Warsztaty (w grupach 20-osobowych) w godzinach 8:30-15.00
Grupa A w dniach: 20.10.2016, 27.10.2016, 04.11.2016
Grupa B w dniach: 08.11.2016, 16.11.2016, 21.11.2016
Grupa II Wykłady (dla 40 osób) w godzinach 8:30-15.00
W dniach 03.11.2016, 07.11.2016, 14.11.2016 Warsztaty (w grupach 20-osobowych) w godzinach 8:30-15.00
Grupa C w dniach: 24.11.2016, 28.11.2016, 01.12.2016
Grupa D w dniach: 05.12.2016, 12.12.2016, 15.12.2016
Wykłady odbywać się będą na Sali Konferencyjnej Szpitala Jana Pawła II ul. Prądnicka 80 (wejście od ul. Gen. Fieldorfa-Nila). Warsztaty odbywać się będą na sali nr 6 MOWIS w Nowej Hucie, os. Centrum C 10.
Uroczyste zakończenie szkolenia i rozdanie certyfikatów odbędzie się w dnia 19.12.2016 od godziny 8:30 do 12.00 w Sali Obrad UMK na Placu Wszystkich Świętych 3-4.
DEBATA PUBLICZNA
19 grudnia w Urzędzie Miasta Krakowa odbyła się konferencja podsumowująca cykl szkoleń oraz debata publiczna pod hasłem „Jedenaste – nie bądź obojętny”. Organizatorem była fundacja ad vocem. W debacie udział wzięli: Iwona Wiśniewska – psychoterapeutka, dyrektor Ośrodka dla Osób Dotkniętych Przemocą, Dariusz Nowak – wieloletni inspektor policji, a obecnie rzecznik prasowy krakowskiej delegatury NIK, Małgorzata Łyżwińska-Kustra z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Krakowie, prof. Zbigniew Chłap – przewodniczący Stowarzyszenia Lekarze Nadziei oraz Anna Grajcarek, prezes fundacji ad vocem. Na sali obecni byli również uczestnicy szkoleń.
Konferencja była okazją do podsumowania kilkumiesięcznego projektu „Przeciwdziałanie przemocy i ochrona praw dziecka poprzez umiejętne rozpoznawanie i reagowanie na dramat dziecka krzywdzonego” zrealizowanego w ramach Programu Fundusz Inicjatyw Obywatelskich 2016. W ramach programu na terenie Krakowa odbywały się bezpłatne szkolenia i warsztaty dla osób zawodowo pracujących z dziećmi: pedagogów i psychologów szkolnych, nauczycieli, pracowników socjalnych, kuratorów sądowych. Szkolenia i wykłady prowadzili doświadczeni i szanowani w swoich środowiskach psycholodzy, lekarze i prawnicy (m.in. sędzia sądu rodzinnego Przemysław Wypych, psycholog Iwona Anna Wiśniewska, prof. Zbigniew Nęcki, emerytowana nadkomisarz policji Danuta Głowaty). – Wyposażyliśmy kolejnych 85 osób w wiedzę i umiejętności jak rozpoznać i skutecznie pomóc krzywdzonym dzieciom – mówi Anna Grajcarek, prezes fundacji ad vocem. – W ostatnich latach fundacja przeszkoliła już prawie 500 osób w tym zakresie. Ale to nie koniec naszych działań, bo do zrobienia jest jeszcze bardzo wiele i będziemy stale przypominać ludziom, że mogą komuś uratować życie.
Podczas konferencji omawiano problemy, na które napotykają pracownicy MOPS, kuratorzy i inne osoby pomagające rodzinom dotkniętym przemocą. Najskuteczniejszym narzędziem pomocowym jest tzw. Niebieska Krata. Niebieską kartę może założyć policjant, pracownik MOPS, lekarz, nauczyciel lub psycholog szkolny. Nie jest to jednoznaczne z powiadomieniem o przestępstwie. Tymczasem niewielu pedagogów czy lekarzy ma świadomość, że wystawienie Niebieskiej Karty jest ich obowiązkiem. Prof. Zbigniew Chłap, lekarz i etyk, wyjaśniał podczas debaty, że dziś lekarz ma zwykle 10 minut na zbadanie pacjenta – to zbyt mało czasu, by zgłębić problemy pacjenta i zajmować się dodatkowymi zadaniami administracyjnymi. Tymczasem Niebieska Karta to bardzo skuteczne narzędzie. Jak tłumaczyła Małgorzata-Łyżwińska Kustra z Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w Krakowie już samo założenie Niebieskiej Karty i objęcie rodziny pomocą specjalistów, przerywa destrukcyjny łańcuch przemocy. Rodzina włączona w program „Niebieskiej Karty” może liczyć na stałą pomoc specjalistów, a ofiary otrzymują wsparcie psychologiczne i bezcenną świadomość, że nie są już osamotnione w swym dramacie. Dzieci, które są świadkami lub podmiotami przemocy również objęte są opieką psychologiczną i mogą korzystać z różnych placówek wsparcia dziennego (świetlice, ogniska wychowawcze). Sprawca czuje się obserwowany i traci pewność siebie, co często uspokaja sytuację w rodzinie. Z drugiej jednak strony sprawcy nie są zobligowani do spotkań w grupach roboczych w ramach Niebieskiej Karty, skutkiem czego tylko co 5 mężczyzna uczestniczy w tych spotkaniach. Ponadto przewlekłość postępowań sądowych i pobłażliwość sędziów dają agresorom poczucie bezkarności. Według raportu NIK z czerwca 2016 roku aż 73 proc. wyroków wobec sprawcy wydawanych jest w zawieszeniu. Wiele spraw kończy się umorzeniem. – Najtrudniejsza sytuacja jest w małych miejscowościach, gdzie wszyscy się znają – tłumaczył podczas debaty Dariusz Nowak, rzecznik prasowy krakowskiej delegatury NIK. – Ofiary boją się zgłaszać przemoc, ponieważ nie chcą być stygmatyzowane w swoim środowisku. Nie wierzą również w skuteczność wymiaru sprawiedliwości. Wzajemne układy i zależności sprawiają, że ta pomoc wobec rodzin dotkniętych przemocą jest nieskuteczna.
Najskuteczniejszym sposobem przerwania przemocy jest odizolowanie sprawcy przemocy i jak przekonywał sędzia Sądu Rodzinnego, Przemysław Wypych, mamy do tego odpowiednie instrumenty prawne. Znowelizowana w 2010 roku Ustawa o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, daje ofierze możliwość złożenia do sądu wniosku o zobowiązanie sprawcy przemocy do opuszczenia miezkania (art. 11 a). Sąd musi rozpatrzyć ten wniosek w ciągu miesiąca od daty złożenia wniosku, a w przypadku pozytywnego orzeczenia, sprawca zostaje przez komornika usunięty ze wspólnego mieszkania do wskazanego przez gminę lokalu zastepczego, noclegowni lub innej placówki zapewniającej miejsca noclegowe. W praktyce jednak niewiele ofiar wie o takiej możliwości. W 2010 roku, kiedy przepis ten wszedł w życie, do sądów w całej Polsce wpłynęły tylko 353 takie wnioski. W 2013 roku było to 1114 wniosków w skali kraju. Tylko połowa z nich zakończyła się pozytywnym orzeczeniem.
Wielu uczestników panelu dyskusyjnego zwracało uwagę na dużą pobłażliwość sądów wobec sprawców przemocy w rodzinie. Często kwalifikacje prawne są nieprawidłowo stawiane. Anna Grajcarek od lat apeluje, by w przypadku śmiertelnego pobicia dziecka stawiać zarzut zabójstwa, a nie pobicia ze skutkiem śmiertelnym. W ten sposób sprawcy przemocy wobec dzieci będą zagrożeni wyższym wymiarem kary.
Psychoterapeutka Iwona Wiśniewska wskazywała również na słabe przygotowanie psychologiczne prokuratorów i sędziów: – Dla dziecka udział w takiej rozprawie jest czasem dużo bardziej traumatycznym przeżyciem niż samo doświadczenie przemocy – opowiadała. Szczególnie wysokie kompetencje powinny wykazywać osoby zajmujące się sprawami dotyczącymi przemocy seksualnej. Dlatego tak ważne jest nieustanne kształcenie w tym zakresie policjantów, sędziów, pracowników socjalnych i pedagogów. Trzeba umieć wzbudzić zaufanie dziecka i stworzyć mu warunki sprzyjające do tych bardzo trudnych rozmów o najbardziej bolesnych przeżyciach. Dlatego organizowanie szkoleń i stałe edukowanie społeczeństwa – także ofiar przemocy jest jednym z zadań, jakie znalazły się w rekomendacjach poprojektowych fundacji ad vocem. W rekomendacjach, które fundacja skieruje do urzędów centralnych i ustawodawczych znalazły się również alarmujące informacje o zbyt częstym umarzaniu spraw sądowych dotyczących przemocy, apele o ostrzejsze karanie sprawców przemocy wobec dzieci, promowanie i częstsze stosowanie przepisów o przymusowej izolacji, a także propozycja, by do programu kształcenia na studiach pedagogicznych i pracy socjalnej wprowadzić zajęcia z rozpoznawania dziecka krzywdzonego.
Podsumowanie Projektu
31 grudnia 2016 fundacja ad vocem zakończyła realizację projektu „Przeciwdziałanie przemocy i ochrona praw dziecka poprzez umiejętne rozpoznawanie i reagowanie na dramat dziecka krzywdzonego”. Była to IV edycja realizowanego od 11 lat programu pt. „Jak rozpoznać dziecko krzywdzone”, tym razem w ramach Funduszu Inicjatyw Obywatelskich 2016. Celem projektu było ograniczenie zjawiska okrucieństwa wobec dzieci poprzez zwiększenie wykrywalności i reagowania na przemoc w stosunku do nich.
Projekt składał się z czterech części:
– przygotowanie 85 osób zawodowo pracujących z dziećmi do rozpoznawania dzieci krzywdzonych praz udzielania im skutecznej pomocy;- druk i kolportaż w środowiskach uczestników projektu 500 egzemplarzy poradnika „Jak rozpoznać dziecko krzywdzone”;- kampania społeczna „Jedenaste – nie bądź obojętny”;- opracowanie rekomendacji poprojektowych, m.in. propozycji nowych uregulowań prawnych, lepiej zabezpieczających interes dzieci. Partnerami projektu byli: Urząd Miasta Krakowa oraz Krakowski Szpital Specjalistyczny im. Jana Pawła II, którzy m. in. zapewnili nieodpłatne sale wykładowe i warsztatowe na potrzeby projektu. Projekt miał również patronat mediów publicznych – Telewizji Kraków i Radia Kraków, za co serdecznie dziękujemy.
Projekt skierowany był do osób zawodowo pracujących z dziećmi lub na ich rzecz: pedagogów, psychologów, nauczycieli, pracowników socjalnych, kuratorów. W tej edycji uczestniczyła również kilkunastoosobowa grupa studentów z trzech krakowskich uczelni: Uniwersytetu Pedagogicznego, Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II i Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uczestnikiem też była posłanka – przewodnicząca parlamentarnego zespołu ds. dzieci oraz dziennikarka.
Projekt w liczbach:– 144 godziny wykładów i warsztatów;- 80 wydanych certyfikatów; – 5 zaświadczeń potwierdzających uczestnictwo w szkoleniu; – 500 egzemplarzy rozdanych poradników;- kilkumiesięczna kampania społeczna w mediach i Internecie;- ponad 700 ankiet ewaluacyjnych i badawczych;- wysoka ocena projektu i wykładowców: 6,58 na 7-cyfrowej skali oceny.
Podziękowania:
W imieniu fundacji ad vocem serdeczne podziękowania kierujemy do wszystkich tych, którzy okazali nam pomoc przy realizacji projektu. Szczególnie: Panu Janowi Żądło Dyrektorowi Wydziału Spraw Społecznych Urzędu Miasta Krakowa Pani Bożenie Opach Kierownikowi Referatu ds. Młodzieży i Seniorów Wydziału Spraw Społecznych Urzędu Miasta Krakowa Pani Annie Prokop-Staszeckiej Dyrektorowi Krakowskiego Specjalistycznego Szpitala im. Jana Pawła II Pani Małgorzacie Rygiel Kierownikowi Biura Marketingu i Promocji Krakowskiego Specjalistycznego Szpitala im. Jana Pawła II Panu Marcinowi Leszczanieckiemu Biuro Marketingu i Promocji Krakowskiego Specjalistycznego Szpitala im. Jana Pawła II Pani Jadwidze Zając Biuro Marketingu i Promocji Krakowskiego Specjalistycznego Szpitala im. Jana Pawła II Pani Małgorzacie Łyżwińskiej-Kustra Miejski Ośrodek Pomocy Społecznej w Krakowie Serdecznie dziękuję wszystkim wykładowcom, uczestnikom zespołu projektowego oraz uczestnikom projektu. Specjalne podziękowania za okazaną pomoc kierujemy wolontariuszom, a szczególnie: Pani Irenie BatkoPani Agnieszce BratekPani Justynie Poznańskiej Pani Iwonie Umławskiej – studentkom Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie, za analizę i opracowanie ankiet ewaluacyjnych i badawczych oraz przygotowanie raportu ewaluacyjnego.
Krótkie omówienie rekomendacji poprojektowych:
Rekomendacje poprojektowe to sprawy, które kierujemy do urzędów centralnych i ustawodawczych, ale to również te, którymi będziemy się zajmować pomimo zakończenia projektu. Tak jak poprzednio, próbujemy zwrócić uwagę na problemy słabo obecne w przestrzeni publicznej, w tym na poważny problem w polskim wymiarze sprawiedliwości, jakim jest przewlekłość postępowań sądowych i administracyjnych w sprawach dzieci, zwłaszcza dzieci ofiar przestępstw. Pragniemy zwrócić uwagę na powszechną plagę w polskim wymiarze sprawiedliwości, jaką jest nagminne umarzanie doniesień o przemocy również wobec dzieci, bagatelizowanie przemocy wobec dzieci. Częste kwalifikowanie zabójstw dzieci, jako pobicie ze skutkiem śmiertelnym, co oczywiście ma wpływ na znacznie niższe wyroki. Pragniemy również zwrócić uwagę na bezczynność polskiego wymiaru sprawiedliwości wobec zjawisk tzw. kulturowych, obyczajowych, kiedy to dwunasto-piętnastoletnie dziewczynki –Polki, zmuszane są do małżeństw aranżowanych, również do seksu. Zjawisko usprawiedliwiane względami kulturowymi. Będziemy propagować i informować jak korzystać z prawa do przymusowej izolacji osób stosujących przemoc. Dobre rozwiązanie, jakie jest zawarte w art.11 a. Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie, jest niezwykle rzadko stosowane. Zwłaszcza, że ten środek nie tylko przerywa dramat ofiar, ale jest ma również ogromne znaczenie prewencyjne. W dalszym ciągu będziemy przekonywać, że niezbędne jest uzupełnienie programów kształcenia osób zawodowo pracujących z dziećmi lub na ich rzecz o problematykę rozpoznawania dzieci krzywdzonych i udzielania im skutecznej pomocy.
Anna Grajcarek – Koordynator projektu
Partner projektu:
Patronat medialny:
